W dniu 24 stycznia 2018 roku odbyło
się kolejne spotkanie DKF-u. Tak jak zawsze spotkanie miało miejsce w
Bibliotece Pedagogicznej, a zajęcia prowadzili: Agnieszka Matwiejczuk, Barbara Mazurek i Marcin Czubara. Temat
przewodni spotkania brzmiał: „Jak pomóc cierpiącym po stracie? – na podstawie
filmu „Manchester by the Sea”. Reżyserem omawianego dzieła jest Kenneth
Lonergan.
Motto:
„Nie ból jest najgorszy w
posiadaniu wspomnień, ale samotność” Lois Lowry „Dawca”
Głównym bohaterem w filmie jest Lee
Chandler. Sukcesywnie, wraz z rozwojem akcji poznajemy jego przeszłość.
Dowiadujemy się, że stracił on kilka lat wcześniej troje dzieci podczas pożaru.
Jak by tego było mało, okazuje się, że winnym jego wybuchu jest właśnie Lee…
Na co dzień często nie zdajemy sobie
w pełni sprawę z tego, jakie mamy szczęście, gdy posiadamy rodziny, z którymi
dane jest nam spędzać każdą wolną chwilę. Bywa, że nie doceniamy faktu, iż po
pracy, szkole, uczelni mamy możliwość wracać do domu, w którym ktoś na nas
czeka. Niestety, takie możliwości nie ma już Lee. Stracił najbliższą rodzinę:
dzieci i żonę, która po tym wypadku odeszła od niego. Czy udało mu się w końcu
podnieść po tej stracie? I tak, i nie. Z jednej strony pracuje, zarabia na
swoje utrzymanie. Z drugiej strony nie potrafi odnaleźć się w świecie, izoluje
się. Lee żyje niejako „za szybą”: nie potrafi już cieszyć się i śmiać.
Wróćmy jednak do motta. Czy w
odniesieniu do postaci Lee Chandlera możemy mówić o jego słuszności? Zapewne
tak. Można powiedzieć, że bohater częściowo sam wybiera samotność (poprzez
wyjazd z rodzinnego miasta). Jednak czy można mu się dziwić? Nie potrafi już
odnaleźć się w miejscowości, w której spędził najlepsze chwile życia. Wybiera
samotność.
Dzieło Lonergana może być dość
trudne w odbiorze dla młodych ludzi. Dlaczego? Otóż, młodzież często preferuje
filmy, w których „coś się dzieje” – jest szybka akcja, liczne dialogi, itp. W
tym filmie tego nie ma, jego wartość polega na czymś innym. Stąd też przed
projekcją warto wprowadzić uczniów w nastrój filmu.
PRZEBIEG SPOTKANIA
Podczas spotkania DKF-u osoby
prowadzące zajęcia zainicjowały rozmowę o emocjach. Aby zwrócić uwagę uczniów
na mowę ciała (tak ważną w filmie) zaprezentowano im plansze z postaciami
wyrażającymi różnego rodzaju stany emocjonalne. Następnie rozmawialiśmy o
żałobie: w oparciu o znane uczniom teksty literackie, np. „Treny” Jana
Kochanowskiego, „Ptaki ciernistych krzewów” Colleen McCullough , „Gołębiarki” Alice Hoffman. Młodzi
ludzie zwrócili uwagę na to, że każdy człowiek w inny sposób przeżywa żałobę.
Jeden popada w rozpacz, inny w odrętwienie, a jeszcze inny przekłada swoją
żałobę na działanie. Uczniowie zastanawiali się, w jaki sposób postępować, gdy
widzimy człowieka zasmuconego po śmierci bliskiej osoby.
Tego typu wprowadzenie przed
projekcją, pozwoliło na ukierunkowanie odbioru filmu. Nie dało gotowych
odpowiedzi, ale pozwoliło na otwarcie się młodzieży na przesłanie płynące z
dzieła.
Po projekcji uczniowie określali, w
jaki sposób charakteryzowała się żałoba głównego bohatera i w jaki sposób można
by mu pomóc. Prowadzący zwrócili uwagę na rolę empatii w życiu.
PODSUMOWANIE
W filmie genialnie zagrał Casey
Affleck wcielając się w głównego bohatera: jego mowa ciała jest niezwykle
sugestywna – ból Lee możemy niejako sami odczuć poprzez patrzenie na jego cierpienie. Film jest dość długi (trwa 2 godziny i 17
minut), stąd też trzeba na niego poświęcić kilka jednostek lekcyjnych. Warto
jednak. Zajęcia mogą być prowadzone w ramach godziny wychowawczej i języka polskiego.
Komentarze
Prześlij komentarz